Wandeling met de honden in het besneeuwde Dióskál

 Het dorpje ligt op 2 kilometer afstand van Egeraracsa.

Geschiedenis van het dorpje :

Het vermoeden bestaat dat het dorp in een ver verleden een Turkse buitenpost is geweest.
Daarvan is de kleine "burght"overgebleven. Boven op de berg die boven het dorpje uitsteekt.
Hiervan zijn twee legendes overgebleven.

Dochter van de Pasja

De laatste pasja die hier woonde heette Pili Basa. Hij had een dochter en die werd verliefd op Thomas. Een inwoner van het dorpje. Haar vader gaf natuurlijk geen toestemming dat ze zouden trouwen. Thomas was hiervan zo van slag dat hij besloot zichzelf van het leven te beroven.
Volgens de legende zou hij bij iedere volle maan nog op zoek zijn naar zijn meisje op de "Poganyvár".

 

 

Het goud van de Pasja

De turkse overheersing van Hongarije liep ten einde en de pasja moest net als zovelen vluchten. Hij liet alles achter. Naast het huis met alle meubels zou volgens de overlevering ook goud zijn achtergebleven. In een holte onder de "burght" verborg hij het goud. Dit goud zou er vandaag de dag nog moeten liggen. Dus als je goed zoekt vind je misschien het goud.


De pasja zou heel dik geweest zijn, volgens het Hongaarse rijmpje was zijn buik zo dik dat er wel 50 eenden inpasten.
Pila basa, nagy a hasa, beleférne 50 kacsa.

Tegenwoordig is het dorp een zee van rust. Er is niet veel te doen als je echt activiteiten zoekt. Wel is de natuur om het dorp heel mooi. Het heeft heel veel wijngaarden.
 

 

Wandeling :

We beginnen onze wandeling net buiten het dorp. Het is daar meestal rustig zodat de honden lekker kunnen rennen en vliegen zonder riem.
Het is op het moment dat we gaan wandelen ongeveer half drie in de middag en het is de hele dag al ongeveer -5 graden celcius.

Omdat er nauwelijks wind is het heerlijk wandelen.

 

De bomen en de planten hebben een mooie laag rijp. Het is echt een
heel mooi gezicht. Het enige geluid wat we horen is van een stel raven die met elkaar aan het bakkelijen zijn.
Voor de rest is het heerlijk stil.
We lopen verder over het weggetje en komen al snel de eerste kleine wijnhuizen tegen. 
De meeste zijn in de winter verlaten maar toch zien we dat er bij 1 rook uit de schoorsteen komt.
Het is natuurlijk ook verschrikkelijk mooi om zo weekend te vieren in deze mooie omgeving.

Een stukje verderop komen we deze strobalen onder de sneeuw tegen. Ze zijn in een soort gaas gewikkeld en zijn echt heel kenmerkend.
In de zomer en vooral in de herfst zie je ze overal in de omgeving liggen.












Ik kan het niet laten om even op zo'n baal te klimmen om een foto te maken. Ook mijn hond probeert omhoog te klimmen. Met een beetje hulp zit ze klaar voor de foto.

Fleki zoals ze heet (verbastering van Flekkie de dierenarts schreef het op zijn manier ) 
Had het helemaal naar haar zin.
Ze bleef rustig zitten voor de foto en wilde daarna er niet echt af.
Heb haar er maar afgetild, waarna zij nog een poging deed er terug op te komen.

Het was tijd om terug te gaan. De honden hadden nog niet veel zin. Ze doken iedere keer weer de sneeuw in.








Op de terugweg de wijnhuisjes maar is op de foto gezet. Het is echt een mooi gezicht. Nu maar ook in de andere jaargetijden is het heel leuk deze kleine ( vaak heel oude) gekleurde huisjes in het heuvellandschap te zien.
Veel van de huisjes zijn net als de oude woningen gemaakt van leem. 
Zo zijn we weer terug aan het begin van onze wandeling.